Με το όνομα του Νίκου Παπατάκη στην παραγωγή, του Τσαρλς Μίνγκους στη τζαζ μουσική υπόκρουση, μια 16άρα κάμερα δανεική από τη ριζοσπαστική ανεξάρτητη δημιουργό Σίρλεϊ Κλαρκ και εξ ολοκλήρου ερασιτέχνες ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν επάνω σε μια ραχοκοκαλιά σεναρίου, η πρώτη ταινία του Κασσαβέτη παραμένει μνημειώδης και επιδραστική όσο ελάχιστες στην ιστορία του κινηματογράφου. Όχι μόνο επειδή, ξαναγράφοντας εκ νέου τους κανόνες της μυθοπλασίας και της σκηνοθεσίας, έθεσε τα θεμέλια ενός σινεμά πλήρους καλλιτεχνικής ελευθερίας και απεξάρτησης από την απόλυτη κυριαρχία του τότε στουντιακού συστήματος, αλλά και για το θάρρος χάρη στο οποίο αναμετρήθηκε με τα συντηρητικά ταμπού και τις ρατσιστικές αντιλήψεις της εποχής, απεικονίζοντας δίχως αναστολές ένα διαφυλετικό ρομάντζο και φέρνοντας περήφανα στο προσκήνιο όλους τους κοινωνικούς παρίες των μεγαλουπόλεων στους οποίους ουδέποτε ως τότε είχε δώσει φωνή το αμερικανικό σινεμά.