Με αφηγητή τον ίδιο, σε μια εξιστόρηση πολύ προσωπική, ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με το δικό του, ανατρεπτικό τρόπο, με τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, το πώς αυτή περιορίζει ή εμπνέει την ελευθερία του. Με ερέθισμα την Κορδιγιέρα, το «κορδόνι» της οροσειράς των Ανδεων που διατρέχει από πάνω ως κάτω τη Χιλή, ως δυτικό της σύνορο μπροστά στον Ειρηνικό, ο Γκουσμάν παρατηρεί ανθρώπους που τα βάζουν με το βουνό με διαφορετικούς τρόπους: το σκαρφαλώνουν για να το δαμάσουν ή το ζωγραφίζουν για να το θαυμάσουν.