Πενήντα χρόνια από την Ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας, από τη γερμανική εισβολή μέχρι τον κατακερματισμό, μέσα από μια αλληγορία που, παρά τη σοβαρότητα του θέματος, διατηρεί από την αρχή μέχρι το τέλος έναν μπουφονικό και πανηγυρικό χαρακτήρα. Η Ιστορία της χώρας του είναι για τον Κουστουρίτσα μια φάρσα, μια αυταπάτη, σαν αυτή του υπογείου όπου ζει για δεκαπέντε χρόνια μια κοινότητα παρτιζάνων, η οποία παράγει όπλα για το παραεμπόριο των κομματικών του Τίτο νομίζοντας ότι ο πόλεμος συνεχίζεται. Αλλά και όταν, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι έγκλειστοι βγαίνουν στο φως, η ψευδαίσθηση συνεχίζεται μέσω της προπαγάνδας του τιτοϊκού καθεστώτος και, αργότερα, με τις νέες αυταπάτες του εθνικισμού. Στο τρίτο και συγκλονιστικότερο μέρος της ταινίας είναι αδύνατο πια να γελάσεις με τους ήρωες. Πάλι όμως ο Κουστουρίτσα παρακάμπτει την τραγικότητα και μας ξεγελά: η ζωή είναι αυταπάτη αλλά κι ένα παγανιστικό πανηγύρι.