«Αβέβαιο αν η πραγματικότητα γίνεται όνειρο ή πραγματικότητα ονείρου».

- Ζαν-Λικ Γκονταρ

Θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως η καλύτερη ταινία του Godard. Σκηνές της ταινίας έχουν εμπνεύσει δεκάδες σκηνοθέτες, ηθοποιούς και μουσικούς, οι οποίοι αποτίνουν φόρο τιμής στο ιδιοφυές αριστούργημα του Godard.

ΣΥΝΟΨΗ

Μια νεαρή γυναίκα, η Οντίλ, ζει με την εύπορη θεία της στο Παρίσι.  Στο πανεπιστήμιο που φοιτά, συναντά τον Φρανς και τον Άρθουρ, 2 γοητευτικούς νεαρούς που συνεχώς φλερτάρουν μαζί της, και εκείνη τους αποκαλύπτει πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσό, κρυμμένο στο σπίτι. Έτσι λοιπόν αυτή η απίθανη «συμμορία» αποφασίζει να κλέψει τα χρήματα, και να το σκάσει με προορισμό την περιπέτεια.

Ο Jean-Luc Godard, σε ρόλο συγγραφέα, σεναριογράφου και αφηγητή, παρουσιάζει μια ανάλαφρη, ρομαντική ταινία με θέμα την ληστεία και τις νεανικές σχέσεις. Γυρισμένη όμως με το μοναδικό σκηνοθετικό στυλ του, μέσα σε μόνο 25 ημέρες, καταφέρνει να γίνει μια ταινία-σταθμός στην ιστορία όχι μόνο του Γαλλικού Νέου Κύματος, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Από το Δελτίο Τύπου του ίδιου το Γκονταρ

“Σηκώνονται το πρωί, πρέπει να βρεις πουλί να φας το μεσημέρι, άλλο για να φας το βράδυ. Εν τω μεταξύ, πάνε να πιουν από το ποτάμι, και μετά να... Ζουν από το ένστικτο, τη στιγμή. Δεν έχουν νοοτροπία κλεφτών, ούτε καπιταλιστών. Είναι σαν τα ζώα. Προς το παρόν είναι χαρούμενοι γιατί δεν κάνουν ερωτήσεις. Είναι αληθινοί άνθρωποι, και είναι ο κόσμος που ξεχωρίζει, είναι ο κόσμος που κάνει ταινίες, που δεν είναι σύγχρονος. Είναι δίκαιοι, είναι αληθινοί, αντιπροσωπεύουν τη ζωή. Ζουν μια απλή ιστορία, είναι ο κόσμος γύρω τους που ζει ένα κακό σενάριο.”

Αλέξης Δερμέντζόγλου

Η φαντασίωση, που γίνεται σινεμά, το όνειρο που γίνεται η πραγματικότητα, που αντιμετωπίζεται ως όνειρο, η καθημερινή σκηνοθεσία των όσων βλέπουμε, επιθυμούμε ή μισούμε, όλα αυτά κάνουν μια «ξεχωριστή» ταινία.

Η ξεχωριστή συμμορία» είναι τα άπαντα του Γκοντάρ για το σινεμά, το λάθος βλέμμα, την α-διακρισία, την παρερμηνεία, την άχαρη ζωή των αστών, την έλλειψη γνώσης και πείρας.

Ποτέ άλλοτε ένα τόσο φραμπαλατζίδικο φιλμ δεν υπήρξε τόσο σκληρό. Γιατί ζείτε μας ρωτάει; Μήπως για να λερώσετε το σύμπαν με το βλέμμα μας; Αμείλικτος ο ΜΕΓΑΣ  Γκοντάρ. Πόσο φοβήθηκα βλέποντας το φιλμ!»

Πηγή: kemes.wordpress.com

Γυρισμένο ασπρόμαυρο σε ένα γκρίζο, συννεφιασμένο Παρίσι, η ταινία έχει τις ρίζες της στην ίδια την  πραγματικότητα των διαφημιστικών πινακίδων, των καφέ και του μετρό. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τις εμπνευσμένες από ταινίες φαντασιώσεις των κύριων χαρακτήρων, οι οποίοι παίζουν το ρόλο των γκάνγκστερ, αναπαράγοντας πυροβολισμούς στο δρόμο σαν αγόρια του σχολείου. Όπως λέει κάποια στιγμή ο ίδιος ο Γκοντάρ, διακόπτοντας τη δράση με φωνή: «Ο Φραντς σκέφτεται τα πάντα και τίποτα. Αβέβαιο αν η πραγματικότητα γίνεται όνειρο ή πραγματικότητα ονείρου».

Αυτή η παρεμβολή συμβαίνει κατά τη διάρκεια του πιο διάσημου σκηνικού της ταινίας, μιας αυθόρμητης ρουτίνας χορού σε ένα καφέ κατά τη διάρκεια της οποίας ο Γκοντάρ σταματά κατά διαστήματα τη δράση για να σχολιάσει τις σκέψεις των τριών χαρακτήρων. Άλλες διάσημες σκηνές περιλαμβάνουν μια ιλιγγιώδη βόλτα γύρω από το Λούβρο και ένα πραγματικό «λεπτό σιωπής». Αυτές οι αυθόρμητες στιγμές έχουν ελάχιστη σχέση με την πλοκή, αλλά έχουν να κάνουν με το να δίνουν στην ταινία την απίστευτη γοητεία της.

Ο Γκοντάρ γεμίζει την ταινία με αρκετούς κινηματογραφικούς υπαινιγμούς, λογοτεχνικά αποσπάσματα και πληθωρική ποπ κουλτούρα για να συντηρήσει τρεις ταινίες. Το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα ένας ελεύθερος εορτασμός των γκανγκστερικων ταινίων  και ένας διαλογισμός πάνω στην ανοησία της νεανικής αφέλειας.